درهجوم فکرهای خسته ووحشی                      درنبرد لحظه های خواب وبیداری

 ناگهان پایم از این دنیا برید انگار                    من سفرکردم به دشت کربلا ، آری

من سفرکردم به دشت کربلا ، دشتی                  درکنار رود پرآب وخروشانی

دشت اما خالی از یک شاخه نیلوفر                    دشت مملو بود از درد وپریشانی

دردل گردوغبارودودودلتنگی                          از کنارم کاروان خسته ای ردشد

ماه رادیدم به روی نیزه ها خونین                      ناگهان لرزیدم وحال دلم بد شد

پشت پای کاروان غرق در غربت                     دشت خالی گشت از فریاد از غوغا

من به خود برگشتم ودیدم پراز بغضم                   مانده ام مانند دشت کربلا تنها

ناگهان برخاستم از وحشت کابوس                      ابرهای بی شماری زاده شد درمن

شب تمتم لحظه ها راتوی مشتش داشت               ماه اماهمچنان نورانی وروشن

گریه کردم ، گریه کردم ، تلخ باریدم                  ناله کردم بالبان خشک وبی جانم

اوکه برسر نیزه ها شب سرش می رفت              یک امام آسمانی بود،می دانم

                                                              مینا رضایی – مرکز سه ایلام- (گروه سنی ه)