تمام قصه های من

پراز عروسک است

میان نقش ها که می زنم 

ونقشه ها که می کشم 

همیشه دختری است

دختری که کوچک است 

ودامنش به رنگ شعله هاست 

دلش؟

دلش میان کربلا

 رها ست

به آب های آسمان 

به کوزه های روی دوش دختران 

به روشنای بال این کبوتران در حرم قسم 

غمش رها نمی کند مرا

و واژه های من

 میان خیمه ها 

 همیشه تشنه اندو نارس اند 

.... 

و واژه های من

به قدر فهم او

 نمی رسند

مگر دعا کند کسی 

که صاحب قیامت است 

کسی که تشنگان 

درآفتاب داغ کربلا

به نام او 

 به معرفت ، 

به نام او

 به آب می رسند.

                                                          سودابه امینی