تا مات کنم شیشه اسرار وجودم                                   دیوانه شدم سرّ درونم بنمودم 

آمد به سر کوی امیدم به تماشا                                     بر پیکره زخمی من زهر فرودم 

چشمان هوس باز سیاهش به خماری                             آمال به افسونگری خویش ربودم 

در گوشه چشمان سیاهش به سپیدی                            تا قبله ماهر طرفش هست حدودم 

نیرنگ و فسونش به امیدی نشود کار                            در کلبه سرمه مهرش بسرودم