در سیاهی شب 

در جاده ی تنها 

کم کمک راه می روم 

مقصدم معلوم نیست 

اما من پیش می روم 

ناگهان آسمان غرشی به پا کرد

گویی در پیش خود

خیال گریه دارد 

حال نیز بادی مهیب

خبر از باران دارد 

نم نمک جاده و راه 

خیس خیس می شود

راه من سخت می شود 

ولی از بوی خاک 

دوباره زنده می شوم 

همچنان پیش می روم 

به دو راهی می رسم 

و به عشق بوی خاک 

جاده خاکی را 

تا به پایان می برم 

و به مقصد می رسم 

خانه ای کاه گلی 

با دودکشی پر دود 

کلبه اما خالی 

در فضای گرمش 

ناگهان خوابم برد

خوابی رویایی 

در عین زیبایی