سر که از سلسله موی تو شد سودایی 

کار دل شد همه سر گشتگی و رسوایی 

ای که چون غنچه نشستی به سرا پرده خود 

کی کند مرغ دلم بر گل تو گویابی ؟

بیم آن است که از دیده شود خون جاری 

شود آیا زدلم تاب گره بگشایی؟

همه دم پای شتابان من و خیمه ی تو 

گل سرخی تو مگر خیمه زن صحرایی 

هوس کوی تو دارد دل شیدا ،من هم 

شده ام تابع فرمان دل شیدایی

شب و روز از نظر ما شب و روز است نه تو 

تو چون خورشیدی و پرتو فکن دنیایی 

چون که در وهم نگنجی نتوان وصف تو کرد

ای که در وصف تو گشتم خجل از گویایی 

دیدنت هم نکند چاره ی تنهایی من 

چون که از خود بروم تا تو ز در بازآیی