دست‌هايم را بالا مي‌برم

شايد آسمان

اندازه‌ي مشت‌هايم شده باشد

پرنده‌ها، نگاهم را پرت مي‌كنند؛

روي دست‌هاي خالي‌ام

تو

به آسمان دل‌خوشي

و من هنوز

به بعد از آسمان فكر مي‌كنم

«خدايا بِه يه لوبيا بده

يه لوبياي سحرآميز

كه تو دستاي باغچه سبز بشه وُ

مَنو به تو برسونه»

...

«كودكي‌ها؛ فكر مي‌كردم خدا

خانه‌اي دارد ميان ابرها»

و من هنوز نمي‌دانم

بادبادك‌ها را براي چه بالا انداختيم؟!

و يا چرا به باد اعتماد كرديم؟!