آن‌قدر نامت را

باران

به پنجره كوباند

كه صبح

با نزول اولين آيه‌هاي خورشيد

بر خطوط خالي

سبز شدي

و جوانه زدي

روي سر نقطه‌هاي بي‌واژه‌ام! ...

مداد سبزم

ريسمان نامرئي تو را گرفت

بالا كشاندي مرا

تا حدِ بي‌نهايت آبي‌هاي دور

حالا؛

تمام برگه‌هاي سفيدم

بهاري شده‌اند

و هر لحظه

ابري درون شعرم

 متولد مي‌شود