چشمی نگران 

باز چشمی نگران اشک مرا می­طلبد

غزلی تشنه که این صحن و سرا می­طلبد

غم و اندوه کنار حرمت جایز نیست

مصلحت گرمی آغوش تو را می­طلبد

به سخن گوش فرا می­دهم و می­گویند

شاه چندی­ست که در شهر گدا می­طلبد

نامه­ی رفتن من سوی عمو بی امضاست

دختری در حرمت کرب و بلا می­طلبد

شعر این قصه­ی ناقابل ما را بپذیر

غزلی در دل خود نام رضا می­طلبد

نوریه گیتی بین . از مرکز مجتمع