1)

پیراهنت  باغی از سیب بود

کاش

آدم بودم!

2)

روی خطوط سیم های تلفن می­نشینم

شاید در میان ازدحام کلمات سرگردان 

مرا هم شنیدی!

3)

تمام کلمات " ماندن " را 

به کفش هایت دخیل می بندم.

شعر بعد  

"بودنت" ردیف می شود.

4)

خیابان ها را 

رو به رسیدنت 

وجب به وجب 

طی می کنم 

کاش 

به بن بست دیدنت 

برسم...