مرا از این شهر ببرید که دیگر ندارم طاقت

در این ظلمت و تاریکی همه بر من زده اند تهمت

دیگر نمانده برای من حتی یک ذره هم جرأت

ابری غریب در دلم مهمان

ولی باریدن برایم گشته یک حسرت

این دل چه بی تاب است و بس غمگین

چون شهر پر شده از انسانهای بی غیرت

در شهر من هرکس شده قاضی

بی بند و باری گشته یک عادت

با این همه افکار بی معنا

می دهند به خود صد نمره ی مثبت

دیگر نمانده فرصتی باقی

حتی برای لحظه ای صحبت

آری از اینجا می روم روزی

 من می روم سوی همان غربت