خاطره

خاطره به خاطر داری 

لای گل های شب بو 

به تو گفتم : 

تو دریایی و من ساحلِ خشکی 

خندیدی و گفتی : 

من زلزله ام و تو گُسلِ سستی 

زلزله آمد 

قلب پنجره از فریادِ در شکست 

پای سقف از جا در رفت 

خانه گم شد 

مرگِ  رز،  را  لای دیوار دیدم 

گل شب بو نَمُرد 

پس تو کجایی ؟

این روزها به قنات هزار ساله ای می مانم 

که بطری های آب معدنی مسافرِ من شده اند 

تنهایی بعد از تو را چه کنم 

کویری شده ام که دلم تَرَک برداشته 

بی تو ، خوابم در ترک افتاده 

بیا ، نخ را سوزن کرده ام 

دلم را به دریا بدوز