استان گلستان -مرکز شماره 2 گنبد - خانم لیلی دولت آبادی مربی فرهنگی 

در دنیایی که  مکر و فریب بیداد می کند و هنوز هم زبان مرگ زبان رسمی انسان هاست

در جهانی که هیچ کس معنای عشق را نمی فهمد و همه چیز در هوس خلاصه  می شود

در روزگاری که اندوه شانه به شانه ی نفس در ما خانه کرده است و خنده ها بوی رنج می دهد

در زمانه ای که انسانیت به فر اموشی سپرده شده و کسی نمی داند شاید امروزایستگاه پایان زندگی باشد

در دوره ای که بی رحمی و سنگدلی بیداد می کند و همه به نام دفاع کمر به قتل یکدیگر بسته اند

من مانده ام و تو

من مانده ام و لبخندهایت

من مانده ام و نگاه های شیرین و لطیفت

من مانده ام و حسی که در تو از زندگی می گوید و نگاهی که دوباره امید را در من زنده می کند

و من

 باور می کنم نشانی های خدا را باید در  لبخندهای کودکانه جستجو کرد

در شهری که لطف بر پیشانی نگاه کودکانش موج می زند

در جهانی که عصاره خلقت در تو خلاصه می شود

و اینک دلبندم با من بگو

 خدا در چشم هایت چه آفریده است  که همه چیز در نگاه تو سبزینه وار از بهار می گوید  ؟

در لبخندهایت چه رمز و رازی نهفته  که  بی حصار از برگ و بار می گویی

در صدایت چه خلق کرده است که طنین گریه ات حتی شور آفرین و عاشقانه است

 بی شک تو باید ردپای خدا در زمین باشی که کرشمه هایت زندگی ساز و زندگی آفرین است

اثر برگزیده ی مسابقه ی مجازی " هرکودک نشانی خداست" هفته ی ملی کودک 1396