باید نوشت نام تو را با پرنده ها

باید از تو نوشت تا همان افقی که آن سرش نا پیداست!

سال هایم را غرق در هیچ و بیهودگی خوش می‌گذرانم .

در اندیشه ی باران ... در اندیشه ی خاک ...

در نمی‌دانم کدام ساعت با هزاران استرس .

  نشسته بر نمیدانم کدام صندلی شکسته

 با همان اندیشه های بیهوده

 شب را به صبح می‌رسانم!

فردا بهار از همان افقی که آن سرش ناپیداست پیدا میشود.

فردا حاصل اندیشه ی باران و خاک میشود درختی سبز با همان سیب های شیشه ای ...

فردا فراموش خواهیم کرد تمامی استرس ها را ... نا امیدی ها را ... نفرین ها را .

فردا پرندگان را به استقبال بهار خواهیم فرستاد .

و بهار معجزه ای است که  از آسمان و زمین نازل شده است.