ابربود و

باران بود

وچقدر حرف که فرو می رود با بغض شبانه ام

پشت این شمسه های فولادی

دلم گنجشکی ست بی قرار

که کبوترهایت رسیده اند با فیروزه ونبات بربالهایشان

پشت این شمسه های فولادی

گره می زنم نگاهم را به آبی آسمان

به آبی کاشی هایت

تا فواره زند رویاهایم

که خورشید روزی هزار بار طلوع می کند ازسمت تو

ازسمت مهربانی ات

تا دلم این رمیده ی وحشی

با یا ضامن آهوی تو آرام بگیرد.

**ثمین غیابی**