دیگر دلم تحمل دوری نداشت نه

اینگونه شد که عازم دامانتان شدم

چون کودکی که رفته به آغوش مادرش

یا چون پرنده محو در این آسمان شدم

مانند یک کبوترم و درد کوچ را

عمریست توی سینه­ی خود خاک می­خورم

مانند کودکی همه­ی اشکهام را

با شوق آستین حرم پاک می­کنم

آقا درون مشهدتان گم نمی­شوم

وقتی که راه­ها به حرم ختم می­شود

یک گوشه از ضریح تو داروی حال ماست

وقتی که روزگار به غم ختم می­شود

هرگز نخواه دور شوم از حریمتان

قلبم که از وجود تو دوری نمی­کند

اصلا نگو که ثایه­ای هم صبور باش

آخر عزیز بچه صبوری نمی­کند