به نام خداوند بخشنده ي مهربان
خداوند ايران و ايرانيان
همي خواهم از کردگار جهان
که قدرت دهد بر دل و برزبان
که شايد توانم کمي ، اندکي
سخن گويم از هشتمين اختري
که فرزند آقاي هفتم بود
که فرزند آن يار مردم بود
همان هشتمين اختر روشني
که جدش بود آخرين مرسلي
که آن نور والا فرستاده است
که آن عشق زيبا فرستاده است
همان يار زيبا و شيرين بيان
که نامش بود ورد جان و زبان
رضا ، آري آن ضامن با صفا
همان مرد و آقا و مولاي ما
کسي که به زهر جفا کشته شد
همان که به مشهد فرستاده شد
کنون خفته در خاک سبز حرم
نشان بزرگي ولطف و کرم
دگر باره آرمشي يافته
که هر کس بديده ، بپنداشته
که وي در خوشي ها به سر برده است
يا که وي همچنان زنده است
ولي او به اين علت اندر خوشيست
که درگاه او بين آن مردميست
که او را چنانگونه دارند دوست
که دنيا برايش نکوي نکوست
هم اکنون دگر او نباشد غريب
چنين است هر کس که باشد نجيب