سرزمین درد مند من

بر لبان تشنه ات

غزل غزل می گریم

و با سر انگشتان احساسم

ریشه های با طراوت گز را 

با تار و پود وجودم 

بر لبان خشک تو ...

هامون

گره می زنم

گرهی سبز تر از هر سبزی

سیستان من

سرزمین کودکی هایم

می سرایمت چون نگاری ماندگار

هامون من ، لبهای تشنه تو را

گره می زنم به کالک های سبز و شور

تا فریاد کنند باهم

درد های سرزمینم را

زمین تو ترک ترک

استخوان های ماهی ها را

بر دل تفتیده ات بالا می آورد

جاوید باش تا زنده بمانم!