ابوالفضل، رزمنده‌ای است که تصمیم می‌گیرد برای رفع تشنگی هم‌ رزمانش نیمه شب از خاکریز گذشته و از تانکر آب دشمن قمقمه‌هایی را که به خود بسته است، پر آب کند. پس از پرکردن قمقمه‌ها با وجود تشنگی بسیار به یاد حضرت عباس(ع) لب به آب نمی‌زند. او در برگشت، شیر آب تانکر دشمن را باز می‌گذارد؛ اما به یاد این که آب، مهر حضرت زهرا‌ست، برمی‌گردد و شیر آب را می‌بندد. او در حالی که به خاکریز خودی برمی‌گردد، زیر نور منور دشمن شناخته و به گلوله بسته می‌شود. او زمانی به هم‌رزمانش می‌رسد که ردی از آب و خون به جای گذاشته است. ‌