طبیبا بس کن این درمان ، من بیمار میمیرم

مرا دیگـر بحـــــال خویـــشتن بگذار ، میمیرم

دمادم میشوم کاهیده تر،زین عشق جانفرسا

ز من شوئیددست ای دوستان،کاین بار،میمیرم

ندارم تاب دیدارت ، که با آن شعله میــــسوزم

نمیخواهــــــم تـرا بینم ، کز آن دیـــــدار میمیرم

من دیوانه را بگــــذار تــــا با خود سخــن گویم

بشـهر غـــــم غریبم ، روی بر دیـــــوار میمیرم

گل خودروی این دشتم ، نه گلکاری نه گلچینی

بخواری عاقبت در گوشه ای ، چون خـار میمیرم

شکفتم بی هوس ، بر شاخه ی لرزان عمر اما

چنان نازک دلــــــــم ، کآخر به یک رگبار میمیرم

هزاران قصه گفتــم ، شاهکار شعر مـــن دانی

چه باشد ، آنکه من لب بسته از گفتار میمیرم

سخن هایم گرامی تر ز در باشد ولیــکن خود

چه بی قدر آمدم دنیا ، چه بی مقدار میمیرم

ز دست حاسدان و دوستان سود جو اکـــنون

چنان عزلت گزین گشتم،که بی غمخوار میمیرم

ز خود زین رنج بیزارم که یا این خلق مانوسم

بخود زین رنج می پیچم که دور از یار میمیرم