پرنده نرم تر از روح یک ترانه می آمد

پرنده نه، که پری بود و از فسانه می آمد

صدای پر زدنش با شعاع غایی تا من،

چنان که دایره موج تا کرانه می آمد

چراغ های کهن را، دلم دوباره برافروخت

که بعد از آن همه فترت،کسی به خانه می آمد

⃝

می آمد و شبم از شوکتش، شکافته می شد

دلاور دل من، وه چه فاتحانه، می آمد

نگاه پنجره ها،خیره مانده بود، به راهش

به راه آن که دبرای نجات خانه می آمد

به بال معجزه از آستان پاک نوازش

پی شفای من از زخم تازیانه، می آمد

چه شیوه پر زدنی است،آن اثیر پری وار

پرنده بود، ولی چون پرنده ها نه می آمد

به هیچ سلسله ای نسبتی نداشت، تو گویی

پرنده من از آن آفاق بی نشانه، می آمد