کنون پرنده تو- آن فسرده در پاییز-

به معجز تو بهارین شده است و شورانگیز

بسا شگفت که ظرفیت بهارم بود

منی که زیسته بودم مدام در پاییز

چنان به دام عزیز تو بسته است دلم

که خود نه پای گریزش بود نه میل گریز

شده است از تو و حجم متین تو، پربار

کنون نه تنها بیداری ام که خوابم نیز

چگونه من نکنم میل بوسه در تو، تویی

که بشکنی زخدا نیز شیشه پرهیز

هراس نیست مرا تا تو در کنار منی

بگو تمام جهانم زند صلای ستیز

              ۞

تو آن دیاری، آن سرزمین موعودی

فضای تو همه از جاودانگی لبریز

شکسته ام زپس خود تمام پل ها را

من از تو باز نمی گردم ای دیار عزیز!