گرانمایه جمشید فرزند اوی

کمربسته و دل پرازپند اوی

برآمد برآن تخت فرخ پدر

به رسم کیان برسرش تاج زر

کمربست بافر شاهنشهی

جهان سربسر گشت  اورا رهی

زمانه برآسود از داوری

به فرمان او دیو و مرغ و پری

جهان رافزوده بدو آبروی

فروزان شده تخت شاهی بدوی

منم گفت با فره ایزدی

همم شهریاری و هم موبدی

بدان را زبد دست کوته کنم

روان راسوی روشنی ره کنم

نخست آلت جنگ را دست برد

در نام جستن به گردان سپرد

به فرکیی نرم کرد آهنا

چو خود و زره کرد و چون جوشنا

چوخفتان و چون درع برگستوان

همه کردپیدا به روشن روان

بدین اندرون سال پنجاه رنج

بپیمود و زین چند بنهاد گنج

.....