1-  در این بازی افراد به دو گروه مساوی تقسیم می شوند و  یار کشی می کنند. این کار را با روشی خاص( در همه بازیهای بومی و محلی قرعه را بصورت "یاش - قوری" ) انجام می دهند . 

 2-  بازیکنان در زمین چمن وسیعی قرار گرفته و چاله ای را به عمق 5 سانتی متر و طول تقریبی 20 سانتی متر در نقطه ای کنده و چلینگ را بطور متقاطع روی چاله قرار می دهند . (به این چاله هاوا می گفتند.)

 3- یکی از بازیکنان چیره دست گروه اول پشت چاله قرار می گیرد و همه بازیکنان گروه دوم لِس به دست از فاصله 20 الی 30 متری به بعد پشت خطی که با توافق تعیین و کشیده شده در چمنزار پراکنده می شوند.

 4- بازیکن آغاز کننده بازی سر آغاج را داخل چاله و پشت چیلینگ قرار داده و با فشار زیاد چیلینگ را بطرف بازیکنان مقابل پرتاب می کند و آنها می بایست با چوب دستی خود چیلینگ را در هوا  بزنند . 

 5- اگر چیلینگ زده  شود گروه اول بازی را باخته و جاها عوض می شود .

6- در غیر این صورت بازیکن پرتاب کننده آغاج را بطور متقاطع روی چاله بازی قرار می دهد. 

7- یکی از بازیکنان مقابل باید چیلینگ را بطرف آغاج پرتاب کند.

8- اگر آغاج مورد اصابت چیلینگ قرار  گیرد، بازهم بازی تمام شده و جای گروهها عوض می شود  در غیر این صورت بازیکن آغاز گر با آغاج برسر چیلینگ که بطور اوریب برش خورده و با زمین فاصله داشته، می زند.

 (اگر این فرد دقت نکند و چوب دستی بجای چیلینگ به زمین بخورد گروه سوخته و جاها عوض می شود.) 

9- چیلینگ مقداری از زمین بلند می شود و او با آغاج خود محکم چیلینگ را می زند و سه بار این عمل تکرار می شود. 

10- هر قدر این فرد چیلینگ را از محل چاله پرتاب اولیه (هاوا) دورتر  کند به نفع گروه او است. زیرا پس از سومین ضربه ای که به چیلینگ می زند فاصله چیلینگ تا چاله را با آغاج اندازه می گیرد.

نکته :

 - در این بازی هر 10 آغاج را یک " اُکیز" می گویند و در ابتدای بازی دو گروه سر تعداد اُکیز برای تعیین برنده بازی توافق می کنند.) اگر تعداد شمارش شده به عدد مورد توافق دو تیم برسد ، گروه برنده شناخته می شود.

 -  اگر در دور اول به عدد مورد نظر  نرسند، همچنان بازی ادامه پیدا می کند و باز چنانچه در دورهای بعدی چیلینگ در هوا زده  شود ، گروه پرتاب کننده می سوزد و جاها عوض می شود.

   یاش - قوری:

  بدین صورت که سنگ کوچک تختی را پیدا کرده یک طرف آن را با آب دهان خیس کرده و به هوا پرتاب می کردند و قبل از پرتاب هر گروه یک طرف سنگ را انتخاب می کردند که یاش به معنی خیس و قوری به معنی خشک بود . این عمل همان شیر و خط امروزی است که با سکّه انجام می شود.