1- يک نفر که بزرگ‌تر است و بهتر مى‌تواند بازى را اداره کند استاد مى‌شود.

2-  بچه‌ها به‌صورت دايره دور هم مى‌نشينند.

3- استاد مى‌خواند: "جو به‌چو هرکه نيايه سر جُو على هُپ" وقتى استاد کلمه ٔ هپ را مى‌گويد، دهانش را ياد مى‌کند و محکم روى آن مى‌زند و دهانش را مى‌بندد. 

4- سايرين هم بايد همين کار را بکنند. اگر کسى نتواند خودش را نگه دارد و بخندد، سوخته است.

5- بازى به‌همين ترتيب ادامه پيدا مى‌کند و کسى که تا آخر نسوخته باقى مانده برنده است .