درساری برادر بزرگ حبیب برای خود ویولنی تهیه کرده و نزد یک نوازنده ارمنی به فراگرفتن ویولن مشغول می‌شود ولی بعد از دو سال از ادامه کار خسته شده و نواختن ویولن را ترک می‌کند. در این زمان حبیب گهگاهی بدون اجازه و دور از چشم برادر مشتاقانه دستی به آرشه ویلن برده و نغمات دلنشینی به گوش می‌رساند. این عمل از دید برادرمکتوم نماند و وقتی علاقه شدید او را نسبت به موسیقی می‌بیند ویولن را به او هدیه می‌کند.

در هشت سالگی به همراه خانواده ی خود به تهران آمد.

او تا اخذ لیسانس از دانشکده علوم تمام مراحل تحصیلی را با موفقیت به پایان رسانید. 

سال ۱۳۲۶ بود که حبیب پس از مدتی تمرین نزد خود به کلاس آقای« مفخم پایان» رفت. دکتر لطف اله مفخم پایان یکی از شاگردان خوب و باوفای استاد ابوالحسن صبا بود چنانکه اغلب ردیف‌های استاد به خط و اهتمام این هنرمند نوشته و چاپ شده است. وی مدت سه سال حبیب اله بدیعی را در فراگیری ردیف‌های صبا تعلیم داد.سپس نزد استاد ابوالحسن صبا رفته و مدت دو سال دوره ی تکمیلی آوازها را نزد او به پایان رساند. در همین زمان که نزد استاد صبا به فراگیری مشغول بود مدت دو سال نیز نزد یکی از اساتید موسیقی کلاسیک خارجی به نام«جینگوزیان»که از ارامنه ی قفقاز بود دوره دید.

او در نواختن دستگاه‌ها و گوشه های آواز قدرت و توانایی قابل ملاحظه یی داشت. در آهنگ‌سازی و نوازندگی دارای سبک خاصی بود که هر یک از آثار او از شیوایی و لطافت کم نظیری برخوردار است. 

حبیب اله بدیعی ابتدا در سال ۱۳۳۳ ارکستر کوچکی را رهبری می کرد که بعدها بنا به تجدید نظر تشکیلات ارکسترهای رادیو ارکستر شماره ی ۶ نام گذاری شد. وی در سال ۱۳۳۷ بنا به دعوت داود پیرنیا سرپرست برنامه ی گل‌ها کار خود را در این برنامه با خوانندگانی چون : غلامحسین بنان، حسین قوامی، اکبر گلپایگانی، محمودی خوانساری، محمد رضا شجریان و غیره آغاز کرد.

وی در سال ۱۳۴۳ عضو شورای موسیقی رادیو در سال ۱۳۴۵ معاون اداره ی رادیو تهران و سپس معاون اداره ی موسیقی سال ۱۳۴۶ تا سال ۱۳۵۱ رئیس اداره ی موسیقی رادیو و از سال ۱۳۵۱ تا سال ۱۳۵۸ عضو شورای واحد موسیقی که اعضاء آن متشکل از آقایان مرتضی حنانه، علی تجویدی و حسینعلی ملاح بود منتصب شد و ضمن رهبری ارکسترهای شماره ی ۲ و ۴ و ۶ سپس مدت ۶ سال رهبری ارکستر باربد را به عهده داشت.

حبیب اله بدیعی جهت شناساندن موسیقی سنتی و اصیل ایران مسافرت های متعددی به کشورهای : افغانستان و آلمان و آمریکا و بلژیک و انگلستان نموده که هنرمندانی نظیر : جهانگیر ملک و فرهنگ شریف و مجید نجاحی و محمودی خوانساری و جمال وفایی و کورس سرهنگ زاده با وی همکاری داشته اند.حبیب اله بدیعی برای کمک به مؤسسات خیریه منند بیمارستان های مسلولین و معلولین و اماکن فرهنگی کنسرت های فراوانی برپا نمود.وی علاوه بر تکنوازی آهنگ های بسیاری ساخت که اکثر آن ها از آثار خوب و باارزش موسیقی اصیل ایرانی هستند و با اقبال روبرو شدند و حدود یکصد و پنجاه آهنگ ساخت که خودش میان آن ها از :  کعبه ی دل ها  ،  فریاد از این دل  ، افسانه عشق، دل بی گناه ، الهی بمونی،  افسانه زندگی، جاودانه ، رفته بودم ،افسانه کمتر، شعله سرکش‌، در آتشم، مهربان شو، سنگ صبور، زندگی من  را بیشتر از همه می پسندد.