وقتی آن دختر کوچک و ساکت با پالتوی آبی فرسوده به خانه آنها آمد، هیچ کس نمی دانست چه رنجهایی را پشت سر گذاشته است. آن شب که در خانه آنها خوابید، مادر به قیافه معصوم او نگاه می کرد و با خود فکر می کرد که با چه رنجی چشمهای زیبایش را به روی این دنیا باز می کند؛ رنجی به بزرگی یک کوه، برای دختری به این کوچکی!

به هر حال، مادر نتوانست دخترک بی خانواده و بی پناه را از آن خانه براند و سرپرستی او را به عهده گرفت. بعدا در نامه ای به شوهرش نوشت: من دختر کوچولویی را که در جنگ یتیم شده است به خانه آورده ام، اما می بینم که بعضیها مرا سرزنش می کنند و… .