درخت نارون جوان، همچون دیگر درختها، از نورخورشید و باد حیاتبخش بهاری بهره می برد، اما با خودخواهی و نادانی، پرندگان را از نشستن بر شاخه های خود باز می داشت و آنها را از خود می راند. سرانجام، خودبینی تیشه به ریشه او زد و او را که در زندگی با دیگران شریک نبود، از ادامه حیات بازداشت.