یکی بود، یکی نبود. غیر از خدا هیچ کس نبود

قصه ما روزی شروع شد که در یک مزرعه، یک مترسک گذاشتند. برای چی؟ برای آنکه پرنده ها بترسند و دانه های مزرعه را نخورند. از همان روز اول، مترسک احساسکرد که در آن مزرعه غریب است و هیچ دوستی ندارد. 

آن روز وقتی شب شد، مترسک آسمان را نگاه کرد و ماه را دید. ماه کوچک بود و گوشه ای از آسمان را روشن کرده بود. مترسک سلام کرد. ماه جواب نداد. مترسک فریاد کشید: «چه شده؟ چرا جواب نمی دهی؟»

ماه باز هم چیزی نگفت. مترسک گفت: «حالا که جواب مرا نمی دهی، دیگر نباید به آسمان این مزرعه بیایی!»

فرداشب، مترسک زیرچشمی بالای سرش را نگاه کرد و ماه را در آسمان دید. ماه، کوچک تر شده بود. مترسک با خودش گفت: «باید هم کوچک تر شود. حتما از من خجالت می کشد.»

بعد با صدای بلند گفت: «خیال نکن با تو آشتی می کنم... تا روزی که دراین مزرعه هستم، دیگربا تو حرف نمی زنم!»

مترسک باز هم تنها ماند.