آن روز برای احمد با روزهای دیگر فرق داشت، چرا که روزه گرفته بود و از اینکه همراه پدر و مادر بیدار شده و سحری خورده بودند خیلی خوشحال بود. حال او هم می توانست مثل بچه های دیگر در مدرسه زبانش را به بقیه نشان دهد و به آنها بگوید که او هم روزه گرفته است. اما در آن روز اتفاقی افتاد که احمد نتوانست روزه اش را تا افطار نگه دارد. وقتی به خانه برگشت بغض گلویش را گرفته بود و نمی توانست مثل روزهای پیش به پدر و مادر و خواهر کوچکش نگاه کند، تا وقتی که صدای ‘‘ربنا‘‘‌بلند شد و … .