«پی‌یر» گرمای روز را حس می‌کرد. می خواست سرش را بر زمین بگذارد و به تپش قلبش گوش بدهد، درست مانند بچه‌ای روی سینه‌ی مادرش. قلبش به شدت می‌تپید. چه اهمیتی داشت اگر این خورشید و آسمان لاجوردی او را به یاد خانم سوشه، مارتیه یا مادرش می‌انداخت؟

آن چه مهم بود «زندگی» بود. زندگی با گنج‌های بزرگی از امید و عشق و هر کسی می‌توانست سهمش را از آن برگیرد. بله، او درس خواهد خواند و روزی این حقیقت ساده را که در یک غروب فوریه کشف کرده بود، به همه خواهد گفت که ورای نفرت و پیکار، عشق و صلح وجود دارد. صلحی که او مصمم بود به نوبه‌ی خود از آن دفاع کند. در راه صلح مبارزه خواهد کرد تا بچه‌های دیگر، بعدها، نفرت و وحشتی را که او شناخته بود، نشناسند؛ زیرا آن‌هایی که تقدیر شومی داشتند، آن‌هایی که به دام افتاده بودند، شکنجه شده و از نزدیکان خود جدا شده بودند، هرگز این نفرت را فراموش نخواهند کرد.

پی‌یر، سپس به دریا نگریست که آهنگ جاودان و یک نواختش را زمزمه می‌کرد. به نظر می‌رسید که دریا هم در هیجان پی‌یر شریک است. اندیشه‌ی او بزرگ شده بود و همه چیز را دربرمی‌گرفت. در یک دایره‌ی عظیم، همه‌ی بچه‌های دنیا، در ساحل همه‌ی دریاها، کودکان همه‌ی کشورها، از هر نژاد برای صلح دعا می‌کردند تا همه زندگی کنند و نفرت و ترس از جهان رخت بربندد. همه‌ی بچه‌ها لبخند می‌زدند. پی‌یر با احساسی از خوش‌بختی دستش را به سوی آن‌ها دراز کرد...

آقای پیشون به او نزدیک شد و نگاهش کرد. حس کرد که پسرک دگرگون شده است. چشمانش دوباره درخشان و سرشار از زندگی شده و گونه‌هایش از شدت هیجان برافروخته است. بدنش استوار و پشتش راست است.

  ـ پی‌یر تو را چه می‌شود؟ پسرک نگاه گرمی به معلمش انداخت.

  ـ من خوش‌بخت هستم.

   آقای پیشون که هیجان او را حس می‌کرد، نیازی به سوال کردن نداشت. با وجود این پرسید: «می‌توانی به من بگویی چرا؟»

    ـ چون می‌خواهم مبارزه کنم.

  ـ  مبارزه به خاطر چه؟

  نوبت پی‌یر بود که لبخند بزند: به خاطر صلح...