در ده “امید آباد“ همه مراد چوپان را به مهربانی و درستکاری می شناختند. یک روز در دامن تپه ای، چشمش به سنگ ریزه عجیبی افتاد که هم سنگ بود و هم نبود، چیزی مثل سنگ واره،‌یا صدف.
صدف سرگذشت خود را برای چوپان گفت و آرزویش را برای رسیدن به دریا بیان کرد. چوپان می دانست که اگر کسی بتواند دیگری را به آرزویش برساند، خودش هم به آرزویش خواهد رسید. بنابراین، صدف را در شالش گذاشت، آن را به کمر زد و همراه با گوسفندانش راه به سوی دریا را در پیش گرفت… .