روزگاری، در شهری مردی زندگی می کرد که دستها و پاها و اندام خیلی بزرگی داشت. مژه هایش مثل خارهای تمشک و موهایش مثل جنگل بود و… .
اما او همیشه غمگین و ساکت بود و مردم به او می گفتند:“غول غمگین“. روزی دختر غول از راز سکوت پدرش آگاه شد و برای حل این مشکل به وسط آبگیر جنگل رفت تا کیسه‌ خنده ها و حرفهای پدرش را از ته آبگیر بیرون بیاورد. اما… .