روزهای آخر زمستان، در دشتی سرشار از نور و گرما و سبزه، کلاغی پیر که بر شاخه درختی نشسته بود، به زیبایی دشت خیره شده و تصمیم گرفت همان جا بماند. شب که از راه رسید، چشم کلاغ به چیزهای کوچکی افتاد که روی درختها برق می زدند. پس از دقت، متوجه شد که آنها کرمهای کوچکی هستند و از یکی از آنها پرسید که چرا نورمی دهند؟ کرم پاسخ دادکه نمی داند و عمرشان نیز بسیار کوتاه است. کلاغ خنده اش گرفت، اما کرم شبتاب به او گفت: فکر می کنم چند روز زندگی با نور و روشنی بهتر از سالها و قرنها زندگی در سیاهی است. گفتگوی آنها ادامه یافت و … .