در بهار که پرنده ها می خواندند و کشاورزان کار می کردند و هوا پر از بوی گیاهان تر و تازه بود، دل برنجک پر از غصه شده بود،‌ چرا که می دید تمام دوستانش سبز شده اند و او هنوز برنجی در پوست است. او غصه‌ خود را با هر کسی می گفت، اما هیچ کس نتوانست به او کمک کند. تا اینکه نسیمی که از آنجا می گذشت او را دید و حرفهای او را شنید. آنگاه… .