نوید هنوز به دنیا نیامده بود که خانواده اش از این شهر رفتند و اکنون پس از ده سال دوباره به آنجا بازگشته اند؛ اما خانه ها ویران شده و کوچه ها از صدای شادی کودکان خالی است. او در این زمینهای سوخته و خانه های ویران معنای “غربت“ را می فهمد. روزی لابه لای خاکها،‌ یک کلاه آهنی پیدا می کند و با آن به ساقه ظریف لوبیایی که در یک گلدان کاشته شکسته شده است آب می دهد. آنگاه رنگ غربت برایش تبدیل به رنگ آشنایی می شود و احساس می کند آمده است تا خانه اش را در همین خاک بسازد.