باد گرم آمده و باغ شده هزار رنگ. یک دل خوشداشتم که آن را هم ژاندارمها گرفتند. این دوران کی می گذرد، خدا می داند. ننه جانی ، خانهرا آب و جارو کرده؛ تار عنکبوت ستونها را گرفته؛ صدبار رفته پشت خانه و جاده را نگاه کرده و نشسته رو به شالیزار. اگر سر به سرش نگذارم،پلک هم نمی زند. آقا جان سرفه می کند و سیاه می شود و اسپری آسم را درحلقومش فشار می دهد و آرام می گیرد. آقا بزرگ دم انبار برنج پناه گرفته و چپق دود می کند. اسبمان شیهه کنان به طرف خانه می آید. علف شالیزاران را چریده و شده رخش !

کاس آقا، اگر دیر م می کرد، تا این وقت روز می آمد. ننه جانی تا دم پل پیشواز می رفت و رویش را می بوسید. ساکش را من می گرفتم. خنده از لب آقا جاندور نمی شد. آقا بزرگ قد و بالایش را نگاه می کرد و می گفت: «احوال آقای دانشجو؟» و من می نشستم رو به رویش و مات چشمان زاغش می شدم.

پنجشنبه برای خانه م یعنی روشن کردن همه چراغها، یعنی عطر پلوی آب کشیده، نقل سیاوش، سر حال شدن آقا جان، گفتن، خندیدن.

قفل زبان کاس آقا زمینگیرمان کرد. خانه نشینمان کرد.

اسب آمده دم ایوان و سم می کوبد. یک تشت جُوَش را می خواهد. آقا بزرگ می خندد و به من اشاره می کند. نمی توانم رویم را برگردانم. از دار دنیا، همین اسب برای من مانده. اگر کاس آقا بود، می گفت:« امروز پای من.» و می رفت اسب را زیر سایبان طویله می بست، قشویش می کرد، جُوَش را می داد، یال بلندش را می بافت و نعلهایش را وارسی می کرد. آنقدر به حیوان می رسید، تا داد ننه جانی در می آمد. کاس آقا! ما هیچ ؛ فکر این زبان بسته را نکردی که وارد این کار شدی و افتادی به چنگ ژاندارمها؟ گوشم تکان خورده بود.