در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «نوک طلا خسته شد، رفت و کنار گل سرخ نشست. همان گلی که هر روز برایش آواز می‌خواند. بال‌هایش را بست و سرش را لای پرهایش پنهان کرد. گل سرخ آرام از خواب بیدار شد. خمیازه‌ای کشید، نوک طلا را دید. گل‌برگ‌هایش را تکانی داد و گفت: «نوک طلا، بلبل زیبا، چرا امروز غمگینی؟ چرا آواز نمی‌خوانی؟» نوک طلا سرش را از لای پرهایش بیرون آورد و گفت: «دوست خوبم، نمی‌توانم بخوانم. آوازم را گم کرده‌ام. تو آوازم را ندیده‌ای؟»