نشانه ها همه حاکی از انتظار بود. هستی مزرعه ای غبار گرفته و تشنه بود که باران رحمتی بر آن نمی بارید … .
فساد و ستم از در و دیوار مکه نیز فرو می ریخت و آسمان، به شرم، هر شب چادر تاریکی را بر هرزگان هوا و هوس در کوی و برزنهای مکه ابراهیم و اسماعیل و هاجر می کشید. عبدالمطلب، آخرین یاور و پناه ستمدیدگان، غرق در اندوه و انتظار، چشم به راه و گوش به زنگ دیدن و شنیدن آن رهایی بخش و آن ندای آسمانی بود و ….
آنگاه، آسمان به زیارت زمین آمد.