روزگاري در سرزميني دوردست پسركي با مادرش زندگي مي‌كرد به نام «خوان». اما همه به او «ببو» مي‌گفتند؛ يعني خنگ و حواس پرت. پسرك دست به هر كاري مي‌زد خراب‌كاري مي‌كرد. به همين دليل كسي كاري به او نمي‌داد و او معمولاً بي‌كار بود. اما يك روز مادرش از بيكاري او خسته شد و او را فرستاد تا براي خود كاري پيدا كند. به اين ترتيب خراب‌كاري‌ها و كارهاي خنده‌دار او دوباره شروع شد ولي عاقبت همين كارهاي خنده‌دار به نفع او و مادرش تمام شد.