پیش‌تر از این‌ها، ماه همه‌ی آدم‌ها را می‌شناخت. با آن‌که تعدادشان خیلی خیلی زیاد بود. ماه می‌توانست از کودکی هر کدامشان به اندازه‌ی یک شب تا صبح خاطره تعریف کند. مثلاً خاطره‌ی دختری که روی بادبادک‌هایش خورشید می‌کشید و برای ماه می‌فرستاد. یا پسری که گم شده بود و دنبال ماه راه افتاده بود تا خانه‌شان را پیدا کند… . اما حالا دیگر بزرگترها خیلی گرفتار بودند و بچه‌ها هم یا مشق می‌نوشتند یا تلویزیون تماشا می‌کردند. اما آن شب با شب‌های پیش فرق داشت چون یک پسر لپ صورتی داشت از پشت پنجره به ماه نگاه می کرد. نقاشی‌های زیبایی داستان ماه مهربان و پسرک لپ صورتی را زینت داده است.