لالو ساکت بود و گوش می‌داد. «عاشیق آیدین» پرسید: «هیچ می‌دونستی همه چیز توی این دنیا زبان داره و حرف می‌زنه!؟ »

لالو سرش را به چپ  و راست تکان داد که یعنی نه، نمی‌دونستم!

عاشیق آیدین دستی به محاسن سفیدش کشید و گفت: «هوم... لابد این رو هم نمی‌دونستی که چشم‌های هر کسی گویاتر از زبانشه! زبان توی دهان می‌تونه دروغ بگه، اما چشم‌ها هرگز دروغ نمیگن!!!»

لالو فقط نگاه می‌کرد. عاشیق آیدین نگاه به چشمانش کرد. داشت مرتب پلک می‌زد. برقی نشست تو چشم‌های لالو. لبخندی زد.

عاشیق آیدین گفت: «چشمات با آدم حرف می‌زنن اما... به گمانم بلد نیستن داد بزنن، فریاد بکشن! درست نمی‌گم؟