در بخشی از این رمان می‌خوانیم: «نمی‌دانم این فقط فکرهایی است که من با خودم کرده‌ام و مطمئن نیستم که درست باشد، این قاعده، ولی وقتی که یک مجتهدی می‌آید و می‌گوید که راه درست این است، بعضی‌ها با این حرف به حالی می‌افتند که نمی‌توانند دیگر راحت‌ بنشینند و تماشا کنند، من درست یادم نمی‌آید همه این شعر را ولی یادم هست که مال حافظ است که «بی‌ پیر مرو به خرابات» فرق جنگ ما با باقی جنگ‌ها این رابطه است که همین آدم‌ها با این فکر می‌آیند و زیر آتش توپخانه و خمپاره و دوشکا قرار می‌گیرند...»

.

.

.

گفتم: سلام عروسک
تنها کاری که کرد بالا کشیدن مُفَش بود و تاب دادن در.
گفتم: تو دختر وَجی خانمی؟