سخن گفتن از انسانهای بزرگ، هر چقدر که وسعت شخصیت آنها بیشتر و تاثیر آنها درزندگی مردم و تاریخ بشری افزونتر باشد، دشوارتر می شود. با این حال، سخن گفتن از آن بزرگان بیش از آنکه به ادعای تبیین زوایا و کرانه های روح و شخصیت آنها صورت بگیرد، نشانه ارادت و محبت سخنوران نسبت به آنان است.
“فریادکوه“ نیز جلوه ای است از شخصیت یکی از بزرگترین انسانهای تاریخ بشری در ظرف ذهن و ضمیر نویسنده.