زید احساس تنهایی و دل شکستگی می‌کرد. دلش می خواست کودک بود. به سوی پیامبر می‌دوید و در آغوش او پناه می‌گرفت. چرا پیامبر از او حمایت نمی‌کرد؟ مگر او پیامبر نبود؟ مگر حرف او را باور نکرده بود؟ پس چرا تا این حد خونسرد بود؟ شکسته‌های دل زید سینه‌اش را می‌خراشید. خدایا… خدایا…
زید در بیابان به راه افتاد و خدا را صدا کرد…