فصل پنجم

سلام مادربزرگ

کیه؟ کیه نصف‌شبی؟

اعظم این‌ها را گفت و در را باز کرد. نصفه‌شب نبود، اول شب بود. همان وقتی بود که مردم از خانه بیرون می‌آیند تا به خانه‌ی کسی بروند، یا آخرین کارهای منزل را انجام می‌دهند تا آماده‌ی پذیرایی ازکسی شوند. برای اعظم اما، هر وقت روز وقت کار و هر وقت شب وقت استراحت بود. هر وقت شب هم نصفه‌شب حساب می‌شد. 

نصفه‌شبی کیه پاشنه‌ی در رو از جا درمی‌آره؟

در زوبام همان لحظه کوه‌های خروس قندی یکباره ناپدید شدند. 

اعظم در را باز کرد. پشت در...

جلال خان و دریا و صبا ایستاده بودند. اعظم داد زد: «شما؟!»

و بدون این‌که از جلوی در کنار برود پرسید: «این وقت شب...»

چی از جونم می‌خواین آخه؟