درخت ایستاده بود، پرنده‌ای رسید و باز شد کلاف گفتگو، شاعری که حرف‌های آن دو را شنید، نشست و شعر بافت. پرنده گفت: آرزو. درخت گفت: بی‌کران، و هردو چشم‌انتظار یک نگاه مهربان.