صائب تبریزی حدود ۹۰ سال عمر کرد. وفات او را در سال ۱۰۸۷ ثبت کرده‌اند. در تاریخ ادبیات ایران و حتی جهان، کمتر شاعری را می‌توان سراغ گرفت که در زمان زنده بودن، تا به این درجه از شهرت و اعتبار رسیده باشد. دیوان اشعار صائب سوغات ارزشمندی بوده است که سلاطین صفوی با افتخار برای پادشاهان عثمانی و هند و دیگر کشورها می‌فرستادند. به همین دلیل، امروز بسیاری از همان نسخه‌های مهم و معتبر در کتابخانه‌های استانبول و پاکستان و هند نگهداری می‌شود.
دنیای شعر صائب، از نظر دکتر عبدالحسین زرین‌کوب، دنیای یکرنگی و صلح است. در چنین دنیایی که قلمرو روح اوست، کشمکش‌هایی که هست، ظاهری است. زندگی که درد و اندوه چاشنی آن است، نزد وی پهنه سعی و عمل است و آنچه آن را معنی می‌دهد، چیزی جز همین سعی و عمل نیست. او توفیق ربانی را نیز چیزی جز همت مردانه نمی‌داند و یادآوری می‌کند که انسان نباید عنان خود را به دست دیگران بدهد، چون دیگران همیشه آن را در مصالح خوش صرف می‌کنند. برای کسانی که جان عبرت‌پذیر دارند، بسیاری از سخنان صائب در باب حکمت عملی سرمشق واقعی گشته است