از پله‌های آسایشگاه رفتم بالا. باز هم همان بوی ضدعفونی‌های وحشتناک را حس کردم و دماغم را چین دادم.

تابلو را خواندم: »ملاقات روزهای زوج؛ ساعت 2 تا 4.«

به ساعتم نگاه کردم. سه بود. در سالن باز بود و همه روی تخت‌هایشان بودند. دو نفر هم روی کاناپه‌ی جلوی در سالن نشسته بودند و زل زده بودند به در.

مسئول سالن، سلامم را با لبخند جواب داد و تندی رفتم توی اتاق شماره سه. 

مامان‌بزرگ روی تخت بود و خانم دیگری هم روی تخت کنار پنجره.