سروان عینک بزرگی از جیبش بیرون آورد. آن را به چشمانش زد و شمرده شمرده و با صدای بلند از روی کاغذ خواند: «کیکاوس شاه، هوس پادشاهی به سرش زد و شمرده شمرده و با صدای بلند از روی کاغذ خواند: «کیکاوس شاه، هوس پادشاهی به سرش بزند. رستم نزد کیکاوس برود و به او بگوید که دستاز بلندپروازی هایش بردارد؛ اما شاه که خیلی احمق است به حرف او گوش نکند. وقتی که پرنده ها می خواهند شاه را به آسمان ببرند، رستم و چند نفر دیگر هم آویزان تختی که شاه ساخته بشوند. شاه با کله زمین بخورد. بعد از آن رستم و دوستانش تصمیم بگیرند او را از پادشاهی خلع کنند و...»

سروان به این جا که رسید، طاقتش تمام شد. از پشت میز بلند شد. روبه‌رویم تمام قد ایستاد و با خشم فریاد زد: «این داستان است یا اسم رمز؟ این اطلاعات را برای چه کسی می‌بری؟ نصف شب راه افتادی تو خیابان که داستان بنویسی؟ اعتراف می‌کنی یا نه؟ بگو آره!»

                                                                                                                                                                                                                                                                    به انتخاب: مژگان بابامرندی