واکین نام کره اسب را لیندا می‌گذارد و از آن پس همه وقتِ جواکین در آغل و چمنزار و در کنار لیندا می‌گذرد. این ارتباط موجب می‌شود که جواکین یاد بگیرد برای برقراری ارتباط با جهان پیرامون نیازی به داشتن چشم نیست. دنیا را می‌توان از راه بوییدن و لمس‌کردن نیز شناخت و جواکین لیندا را این‌گونه شناخت. او با وجود لیندا به دنیای افسون و رویا پناه ‌آورد و از این طریق دنیای تاریک خود را رنگین می‌کرد.

به مرور زمان، لیندا کم‌کم اسب سرکشی می‌شود و فقط جواکین می‌تواند از او سواری بگیرد. رابطه این دو به‌قدری عمیق و پیچیده می‌شود که گویی لیندا چشم‌های جواکین می‌شود و او را به این طرف و آن طرف می‌برد؛ تا این‌که جواکین برای عمل جراحی به بیمارستان  می‌رود و وقتی به خانه بازمی‌گردد لیندا در اثر یک تراژدی از بین می‌رود. در پایان، جواکین بینایی خود را دوباره باز می‌یابد و با دنیای سحرآمیز و پر از افسون گذشته خود خداحافظی می‌کند.